Waarom het leven van/met een schrijver niet altijd leuk is
Een schrijver is ook maar een mens, laat ik daar mee beginnen. En ook al ben ik doorgaans positief en kan ik vrij aardig relativeren: dat lukt me niet altijd.
Zo ook de week na mijn schrijfpauze van twee weken. Vol goede moed begon ik. Omdat het mooi weer was, besloot ik eerst een stuk te gaan wielrennen en daarna pas te werken. Lekker rustig de schrijfweek in rollen, was het idee. Het liep anders.
De nazi in mij (lees: zeer-maar-dan-ook-echt-zeer-onredelijk-persoon) vond dat het allemaal veel te langzaam ging. Hij tikte op mijn schouder en zei: ‘Jij wil de nieuwe versie van je manuscript afhebben voor je vakantie? Dat gaat je nóóit lukken.’ En op dag twee al schoot ik in de stress.
Wat er dan gebeurt: na een paar uur werken, ga ik woorden tellen en daarna ben ik heel ontevreden over het resultaat. Dat is erg onredelijk, omdat ik in de versie waaraan ik nu werk de tekst bijschaaf en daarbij ook veel schrap. Het manuscript blijft dus ongeveer even ‘dik’, waardoor het lijkt alsof ik amper vooruit kom, maar dat is niet zo. Ik maak enorme slagen, alleen kun je die niet meten in het aantal woorden.
Daarnaast kijk ik niet meer alleen naar de grote lijnen (dat is het doel van deze fase in het schrijfproces waarin ik de verschillende verhaallijnen beter aan elkaar knoop en personages uitdiep), nee, ik vind dat ik het manuscript ook op zin- en woordniveau moet beoordelen. Dat ik synoniemen moet zoeken voor woorden die ik vaak gebruik en moet letten op de structuur van zinnen. Wat een idioot en onhaalbaar streven is.
Omdat de nazi in mij me foltert als ik niet luister, raak ik steeds meer gefrustreerd. Die frustraties botvier ik op mezelf en mijn omgeving (de kat uitgesloten). En laat mijn vriend nou de enige zijn die mij dagelijks ziet als ik me een paar weken opsluit om aan mijn boek te werken (sorry!).
Kortom, het was me het weekje wel. Ondanks alle (hehe) tegenslag heb ik wel heel erg hard gewerkt (deze🖕🏻 voor de nazi in mij), zijn we inmiddels een week verder en zie ik het weer zitten. De vriend houdt nog steeds van me, mijn caravantuin bloeit en tijdens het schrijven kijk ik naar huppelende veulentjes en rond scharrelende fazanten in de wei.
O, en voordat ik het vergeet: in de vorige aflevering verlootte ik een gesigneerd exemplaar van Waar ik liever niet kom. Na een zenuwslopende loting via naamloting.nl heeft gewonnen.. Anne. Gefeliciteerd 🎊! Het boek komt deze week jouw kant op.
Maak er een mooie dag van!
Liselotte
Pssst 1! Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link 💫
Pssst 2! De vorige afleveringen van Nieuwsletters van Lies gemist? Hieronder lees je de laatste drie: