Over de functie van stilte, hoe ik ‘m vind - en grappig genoeg tijdens het schrijven altijd muziek draai
Mijn werkdagen zijn niet in een stramien te gieten. Dat gaat gewoon niet. Ik bedoel, ik kán natuurlijk wel van maandag tot en met vrijdag van negen tot vijf achter mijn laptop gaan zitten. En dan zullen er ongetwijfeld woorden op mijn scherm verschijnen. Maar dat ik op die manier een waanzinnige roman schrijf: nee.
Creativiteit kun je niet afdwingen, in tegendeel. De beste ideeën ontstaan als ik ontspan, loslaat. Niets forceer. Als het stil is in mij.
Zonder die stilte, ben ik nergens. Of nou ja, dat is niet helemaal waar. Het lukt me wel om onderwerpen en thema’s te bedenken, om na te denken over locaties en voorwerpen die een rol spelen in het verhaal. Om een heleboel steekwoorden op te schrijven op een heleboel losse vellen. Maar ik zie de verbanden niet.
Het lukt me niet om verbindingen te leggen. Om alle puzzelstukjes (de onderwerpen, thema’s, locaties en voorwerpen) in elkaar te schuiven.
Sinds ik boeken schrijf, omarm ik daarom nog meer dan daarvoor, rustige, trage hobby’s. Sterker nog: ze zijn onderdeel van een werkdag, omdat ze me helpen om die o zo belangrijke stilte in mezelf te vinden.
Zo buig ik me in de winter graag over 1000-stukjes puzzels en sudoku’s. Het hele jaar door begin ik een schrijfdag met een uur yoga, en sluit ik hem af met een lange wandeling (al dan niet met hond). Ook maak ik liters soep. Mediterend vind ik het, om kilo’s groenten te snijden en daarna in een pan te roeren.
In het voorjaar is het assortiment stilteopwekkers een heel stuk groter. Vorige week heb ik daar tijdens de eerste lentedagen flink gebruik van gemaakt.
Ik nam mijn caravantuin onder handen. Sleepte met boomstammetjes, maakte een hek van gesnoeide takken en legde nieuwe perken aan. ‘s Avonds warmde ik op bij een knapperend vuurtje. Úren was ik buiten, vond ik innerlijke stilte op het platteland.
Glashelder zag ik de zaken daarna. Alsof ik even had uitgezoomd, als een helikopter boven mijn aantekeningen cirkelde en alles ineens op zijn plek viel.
Tijdens het tuinieren bedacht ik een nieuwe verhaallijn en starend in het vuur zag ik ineens hoe ik twee puzzelstukjes die hun plek maar niet konden vinden, in het verhaal kon schuiven.
Deze week, the week after, plukte ik daar dan weer de vruchten van. Ik paste delen van het oorspronkelijke manuscript aan, voegde hoofdstukken toe en tekende de verhaallijn (grofweg dan) van het boek opnieuw uit. Ook het nieuwe begin van de roman, waaraan ik de afgelopen weken werkte, sloot door mijn inzichten ineens naadloos aan op de eerdere versie (🥳 !).
In juni hoop ik, voor mijn vakantie, een gloednieuwe versie in te leveren bij mijn uitgever. En dat allemaal dankzij de stilte. Die ik extra goed vond door het vroege voorjaar (wáár ben je?! 😲 ❄️).
Over die stilte gesproken, tijdens het schrijven is het nooit stil. Altijd draai ik rustige muziek op de achtergrond. De laatste tijd was dat het album ALPHA van Charlotte Day Wilson (aanrader). Als jij een tip hebt voor een relaxt album/playlist: kom maar door.
Dat was ‘m voor nu, maak er een mooie dag van!
Veel liefs,
Liselotte
Pssst 1!: Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link 💫
Pssst 2!: De vorige afleveringen van Nieuwsletters van Lies gemist? Hieronder lees je de laatste drie: