Over een helse bevalling, luchtverkeersleiders - én het antwoord op de vraag der vragen

Is het gelukt om het manuscript in te leveren voor mijn vakantie?

Ik heb er de afgelopen weken geen doekjes omgewikkeld: de nieuwe versie van mijn tweede roman was een hele/helse bevalling.

Het werken aan dit manuscript was zwaarder dan alle versies van Waar ik liever niet kom. (Voor details verwijs ik naar de vorige nieuwsbrief ✉️ 💫)

Uiteraard had dat verschillende redenen. In tegenstelling tot mijn debuutroman, vertel ik het verhaal in dit boek vanuit meerdere perspectieven.

Het kostte me veel (lees: heel veel) energie om te schakelen tussen de hoofden van de personages, en daarna weer terug te keren naar mijn eigen hoofd. Waardoor ik soms even niet meer wist wie ikzelf ook al weer was (erg onhandig).

De verschillende personages hebben hun eigen verhaallijnen, die op de een of andere manier ook weer in elkaar geklikt moesten worden. Ook dat zorgde nog wel eens voor een kortsluiting 🤯 in mijn eigen bovenkamer.

De beste metafoor voor de afgelopen weken: ik voelde me een luchtverkeersleider op Schiphol. Eentje die zonder collega’s of de hulp van slimme computers de boel in goede banen moest leiden - en da’s geen fijn gevoel.

Andere grote contrasten met het werken aan Waar ik liever niet kom: toen deed ik er allerlei klussen naast, raakte ik het manuscript soms maanden niet aan, was er een lockdown én had ik geen zelfopgelegde deadline.

Maar vooral die zelfopgelegde deadline zat me op de hielen, want eigenlijk had ik meer tijd (lees: een week of twee) nodig om de boel af te krijgen voordat ik op vakantie ging.

Anyway, ik zou mezelf niet zijn als ik er alles aan zou doen om het tóch te halen. Om te voorkomen dat ik de handdoek in de ring zou gooien, keek ik niet verder dan een dag vooruit.

Ik werkte me drie slagen in de rondte - vaak zo’n 10 uur per dag, wat idioot lang is voor een schrijfdag. Als ik echt omviel hield ik een pauze van pak ‘m beet 24 uur waarin ik niet veel meer deed dan de kat aaien. Daarna ging ik weer tot het gaatje.

Een heel erg niet-duurzame werkwijze die ik niemand zou aanraden, en ik heb mezelf beloofd het niet nog eens op deze manier te doen. Maaarrr…🥁 HET IS GELUKT 🎊!! Ik heb het manuscript ingeleverd: 68.000 woorden, schoon aan de haak.

De komende vier tot zes weken raak ik mijn laptop niet aan. Terwijl jij dit leest ben ik ergens in Zuid-Duitsland, of misschien al wel in Oostenrijk of Zwitserland waar ik eindeloos lange wandelingen ga maken. De volgende nieuwsbrief komt daardoor iets later dan gebruikelijk.

Heel erg bedankt voor het meeleven, voor de support en de lieve reacties.

Heb een goed weekend, fijne weken en een heerlijke zomer ☀️

Tot gauw!

Veel liefs,
Liselotte

Pssst 1! Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link 💫

Pssst 2! De vorige afleveringen van Nieuwsletters van Lies gemist? Hieronder lees je de laatste drie:

• 👉🏻 Waarom het leven van/met een schrijver niet altijd leuk is

• 👉🏻 Een trip naar Antwerpen, een boekpresentatie, de verjaardag van mijn debuutroman (én die van mezelf)

• 👉🏻 Waarom ik het schrijven van een boek vergelijk met het bouwen van een huis