Over leven, kijken, luisteren, kritische vragen stellen, lezen, schrijven en weer leven..
Leven, kijken, luisteren, kritische vragen stellen, lezen en schrijven. Voor mij horen ze onlosmakelijk bij elkaar en ik durf te beweren dat ik niet de enige schrijver ben die dat zo ziet.
Je móet leven (dingen meemaken) om iets te vertellen te hebben. Daarnaast is het essentieel om goed te kijken en luisteren (je omgeving observeren), voordat je al schrijvend een wereld en personages kunt scheppen. Zowel wat je meemaakt als wat je ziet en hoort, moet je kritisch kunnen bevragen zonder er een oordeel over te vellen.
En om iets te begrijpen van schrijven, moet je kilometers maken in de literatuur: lezen dus, zo veel je kan. Om daarna dat wat je las los te laten, weer te leven, te kijken en luisteren om zo het verhaal dat jij wil vertellen te vinden.
Ik gebruik deze cirkel zowel voor mijn journalistieke verhalen, die vrijwel altijd voortkomen uit een ervaring of vraagstuk dat me bezighoudt, als voor de fictie die ik schrijf.
Altijd kies ik onderwerpen die dicht bij me staan. Voor Flair en AD.nl schreef ik over de nadelen van zzp’en, omdat ik vind dat er een te rooskleurig beeld wordt geschetst van het leven als zelfstandig ondernemen (dat ook heus heel leuk is!). Voor Ouders van Nu verdiepte ik me in babynamen omdat ik nieuwsgierig was waarom ouders voor een bepaalde naam kiezen (publicatie volgt in mei!).
En toch is er een verschil tussen mijn journalistieke en fictieve ‘cirkels’. Artikelen die ik schrijf zijn vaak het gevolg van een actuele vraag, van iets wat me nú bezighoudt. Zo’n vraag is specifiek en gaat over een afgebakend thema. Ik spreek met deskundigen, raadpleeg onderzoeken en kom tot een antwoord.
Bij de fictie die ik schrijf zit dat anders. Die is juist gebaseerd op gebeurtenissen, gevoelens of vraagstukken die in het verleden liggen, die ik los heb gelaten of die afgehandeld zijn. In plaats van af te bakenen, zoek ik naar verbanden en koppel thema’s aan elkaar. Ik geef de lezer geen kant en klaar antwoord, maar probeer hem te prikkelen en aan het denken te zetten.
“In plaats van richting te vinden, verdwaalde ik”
In het tweede manuscript dat ik schreef, het boek dat de finish uiteindelijk niet haalde, richtte ik me op een thema (teruggaan naar waar je vandaan komt) waarin ik zelf nog dingen had uit te zoeken. Stiekem hoopte ik zelfs dat het schrijven me duidelijk zou maken waar ik zelf wilde wonen: dieper de randstad in, of toch terug naar het Sallandse platteland? In plaats van een antwoord te vinden, verdwaalde ik in het verhaal.
Inmiddels weet ik weer welke kant ik op wil. In mijn leven en met mijn schrijven. De (zelfopgelegde) druk die me nog wel eens fataal wordt, is (momenteel) in geen velden of wegen te bekennen. Ik vaar op vertrouwen en ben benieuwd waar me dat uiteindelijk brengt.
Eerst maar eens naar Zuid-Limburg, waar mijn vriend en ik een week genieten van de groene heuvels (en dus niet, zoals onderstaande foto doet vermoeden naar mijn eigen Caravanland).
Tot de volgende!
Veel liefs,
Liselotte
Pssst! De vorige afleveringen van Nieuwsletters van Lies gemist? Hieronder lees je de laatste drie: