Hoe slecht nieuws me na een weekje IJsland verloste uit mijn lijden

De titel van deze nieuwsbrief en ook de gekozen foto (zie hieronder👇🏻, gemaakt door mijn vriend. Zijn suggestie voor het onderschrift: aan lager wal geraakte schrijver zet het op een zuipen in oude caravan) verraden het al: na een heerlijke rondreis door IJsland kwam er afgelopen week eindelijk een bericht van mijn uitgever.

En die e-mail bevatte niet de feedback waar ik al weken naar smachtte.

Met ingehouden adem las ik dat ze niet overtuigd zijn van de nieuwe versie die ik in juni inleverde, gevolgd door een opsomming van redenen en tot slot de conclusie dat ze hebben besloten het niet uit te geven.

Bam. In één klap was ik verlost uit mijn lijden.

Heel even voelde ik boosheid, omdat ik al zó lang had gewacht in de veronderstelling dat ik daarna verder kon. Met dit scenario had ik geen seconde rekening gehouden. Snel daarop volgde teleurstelling door het besef dat het niet is gelukt, dat mijn tweede roman er voorlopig niet komt.

Ook dat gevoel werd vliegensvlug ingewisseld door opluchting die nog altijd voelbaar is. Het is alsof er een ventiel is losgedraaid. Na maanden wachten ben ik eindelijk verlost uit mijn lijden. De vraag die al die tijd zorgde voor onderhuidse spanning is beantwoord. En ook al is het antwoord niet bevredigend, eindelijk weet ik waar ik aan toe ben.

Ik was, en ben, verbaasd dat ik het zo makkelijk naast me neer kan leggen. Alle recht heb ik, om chagrijnig te zijn, om te vloeken en te balen, een week in bed te liggen. Maar ik voel niets dan opluchting en dat doet me dan weer twijfelen aan mijn eigen werk. Wilde ik dit boek wel echt schrijven? Wat vond ik er zelf eigenlijk van? En vind ik het dan in ieder geval niet zonde van alle tijd en energie die ik erin stopte?

Als ik eerlijk ben: nee. Ik wilde mezelf uitdagen tijdens het schrijven van dit boek, iets nieuws proberen. Heel bewust koos ik voor een andere vertelvorm en een ingewikkelde verhaallijn. Dat vond ik ontzettend moeilijk. Ongelofelijk veel moeite koste het me om de puzzel te leggen. En ondanks dat, hád het gekund. Het had kunnen lukken. Maar het lukte niet. Tja. Gaat dat niet zo met alle dingen die je probeert? Soms pakken ze goed uit, soms niet..

De komende weken geniet ik van de ontspanning die het opengedraaide ventiel me geeft. Ik richt me op ander werk en laat de ‘romanteugels’ even vieren. Dat tweede boek komt er echt wel, let maar op.

Veel liefs,
Liselotte

Pssst! De vorige afleveringen van Nieuwsletters van Lies gemist? Hieronder lees je de laatste drie:

• 👉🏻 Zijn jouw boeken autobiografisch?

• 👉🏻 Over switchen tussen werelden, writershigh, aliens en omgaan met tegenslagen

• 👉🏻 Over geduld en dat waar iedereen altijd maar te weinig van lijkt te hebben: tijd