Over switchen tussen werelden, writershigh, aliens en omgaan met tegenslagen
Er zijn weinig schrijvers die alleen maar boeken schrijven. En daar zijn, volgens mij dan, twee hoofdredenen voor.
Op de eerste plaats kun je de huur niet betalen van de opbrengst van een boek. Of je wil of niet, je móet er iets naast doen om jezelf van onderdak te voorzien en in leven te houden.
Een andere reden is dat het schrijven van boeken het tegenovergestelde effect heeft dan wat lezen met je doet. Waar lezen je wereld vergroot, wordt je wereld tijdens het schrijven van een boek juist kleiner. Heel klein zelfs, soms.
Als ik schrijf, sluit ik me af van bijna alles en iedereen om me heen. Ik keer helemaal naar binnen, verlies me in mijn eigen fantasie, breng grotere delen van de dag door in mijn verzonnen wereld dan in die waar de rest van de mensen zich bevindt.
Zo’n ‘writershigh’ is magisch, spiritueel bij vlagen. Ongelofelijk vind ik het, hoe mijn brein uit mijn geheugen put. Verbanden legt, locaties verzint en personages schept.
Maar daarnaast is het ook eenzaam. Vooral als een schrijfperiode lang is. Omdat ik me tijdens het schrijven steeds meer verbonden voel met mijn fantasie, en steeds minder met de werkelijkheid.
Heel intens vind ik het om na zo’n periode van weken weer terug te keren naar de plek waar de rest van de mensheid al die tijd al was. Vaker dan eens voel ik me een alien, zelfs op plekken waar ik me ooit thuis voelde.
En dan is terugkeren naar ‘de echte wereld’ nog iets heel anders dan je er onderdeel van voelen. Want ik deed niet mee, ik was aan het wachten op feedback.
Toen er een bericht kwam van mijn uitgever, bevatte het niet de terugkoppeling waar ik zo naar smachtte. Wel de mededeling dat de feedback door omstandigheden later zou komen.
Waar ik in eerste instantie heel erg baalde, zorgde het er uit eindelijk voor dat ik in beweging kwam. Ik stopte met wachten en nam het heft in eigen hand.
Sinds vorige week heb ik mijn journalistieke schrijfwerk weer opgepakt. Op freelance basis, zodat ik zelf weer bepaal waar, wanneer en hoeveel ik werk. Ik ben weer onderdeel van ‘de echte wereld’, ik doe weer mee.
Daarnaast heb ik het idee dat ik niet aan meerdere manuscripten tegelijk kan werken, in de prullenbak gegooid. Ik héb inspiratie, ik wíl schrijven. Het bruist. En daarom werk ik op de achtergrond zonder druk, zonder haast, zonder al te veel verwachtingen en zonder me compleet af te zonderen aan misschien wel mijn derde roman.
Maak er een mooie dag van!
Veel liefs,
Liselotte
Pssst! De vorige afleveringen van Nieuwsletters van Lies gemist? Hieronder lees je de laatste drie: