Over mijn lezing voor 150 (!) scholieren, de opening van het kampeerseizoen én een nieuwe schrijfplek
Dat schrijven en spreken twee uitersten zijn, dat wist ik wel. Maar ik stond er niet zo bij stil. Tot vorige week dan. Ik verruilde mijn schrijvershol voor een tjokvolle collegezaal op mijn oude middelbare school. En dat heb ik geweten.
Hoewel de basis (het vertellen van een verhaal) hetzelfde is, maakt het nogal een verschil op wat voor een manier je dat doet. Ik bedoel: typend in een caravan/werkkamer met een kat op je schoot, of met een microfoon in je hand 150 leerlingen toespreken. Dat is nogal wat anders…
Ook al verkies ik het kluizenaarsleven boven het toespreken van groepen, ook al hoef ik niet per se in het middelpunt van de belangstelling te staan en ook al lag ik er na het geven van de lezing compleet af, het was te gek.
Aan 150 bovenbouwleerlingen van Het Etty Hillesum Lyceum vertelde ik hoe ik, ooit een zoekende, middelmatige havoleerling, schrijver werd. Ik deelde mijn verhaal. Vertelde over mijn struggles als tiener, over hoe zoekend ik was en geen idee had wat ik later wilde worden.
Dat ik, kind dat altijd las en schreef, besloot ‘iets met schrijven’ te willen studeren. Over hoe ik voor de journalistiek koos, groeide van redacteur tot pionier en leidinggevende. Ik een cv opbouwde, ‘succesvol’ was, maar niet écht blij werd van wat ik deed.
Hoe ik uiteindelijk toch weer terugkwam bij mijn allergrootste liefde, die niet ‘iets met schrijven’ bleek te zijn, maar schrijven an sich. Geen nieuwsberichten, interviews en reportages, maar een verhaal dat ik wilde vertellen. Fictie, een roman.
Driekwartier lang werd er aandachtig naar me geluisterd, er was interactie tijdens mijn lezing en na afloop werden er rake vragen gesteld. Ik was in contact met een zaal vol onbekenden, voelde me verbonden met alle 150 leerlingen. Dat ontroerde me, maakte bovendien diepe indruk.
Het was niet de eerste keer dat ik een groep toesprak, niet de eerste keer dat ik een presentatie hield. En toch, toch was alles anders en voelde ik me krachtiger dan ooit.
Het was alsof ik een statement maakte, me manifesteerde. Juist daar, op de plek waar ik me als puber zo onzichtbaar en onzeker voelde. Op dat moment dan, want de volgende dag lag ik er compleet af 🥱.
De komende weken vertel ik niet over mijn werk, maar voer ik het uit. Dankzij het vroege voorjaar doe ik dat zo nu en dan weer vanuit mijn caravan, andere dagen schrijf ik in Utrecht of Dordrecht. Jawel, dankzij mijn vriend (je weet wel de niet-lezer die toch een boek las) is er tegenwoordig een derde plek waar ik mijn tweede roman schrijf.
Maarrr, dit weekend ben ik op het platteland om het nieuwe kampeerseizoen te openen. Geniet van de lente!
Veel liefs,
Liselotte
Pssst!: De vorige afleveringen van Nieuwsletters van Lies gemist? Hieronder lees je de laatste drie: