Over matrescence

Of voor wie struikelt over het woord: moederteit

Ik zit in mijn matrescence. Misschien had je dat al lang door, misschien (grote kans) dat je geen idee hebt waar ik het over heb.

Als je struikelt over het woord (net als ik, tip: laat Google Translate het voor je uitspreken) en het daarnaast voor het eerst hoort (ook net als ik, maar dan een paar maanden geleden): matrescence is een Engelse term voor de transitie van ‘vrouw’ naar ‘moeder’ die gepaard gaat met dramatische psychologische, sociale en fysieke veranderingen. Een overgangsfase net zo ingrijpend als de puberteit waarin alles verandert, zelfs het brein.

Ik maakte kennis met matrescence, naar het Nederlands vertaald als moederteit, tijdens het lezen van het gelijknamige boek geschreven door de Britse wetenschapsjournalist Lucy Jones. Tijdens het lezen al werd ik overvallen door een ‘aha-moment’ dat een ongekend aangenaam effect had - en nog altijd heeft.

Het kwartje viel. Dus dit overkwam mij het afgelopen jaar. Ik ben blijkbaar verre van de enige die zich ontredderd voelt na het krijgen van een kind. Die het gevoel heeft dat ze zónder aankondiging een update kreeg, waardoor haar complete systeem anders werkt.

De uitvergrote emoties, de angsten, somberte en de stress die me soms overspoelden als een metershoge golf. De flashbacks naar mijn eigen kindertijd, weggestopte gevoelens die naar boven kwamen, hun plek opeisten, gevoeld en erkend wilden worden. Als een blik werd ik open getrokken. Alles op tafel.

Maar het ging verder dan dat. Ik had de grootste moeite om overzicht te houden in mijn werk, haalde soms de namen van geïnterviewden door elkaar en had vaker dan eens het gevoel dat mijn hersenen de grootste moeite hadden met het verwerken van informatie.

Sinds de heftigste storm is gaan liggen, heb ik een nieuwe, scherpere blik. Ik voel me lichter, alsof ik balans kwijt ben. De twijfel die me nog wel eens in zijn greep had, is vervangen door standvastigheid. Mijn onzekerheid overschreven door dapperheid. En dat is dus allemaal verklaarbaar. Uit te leggen. Terug te vinden in wetenschappelijk onderzoek. Ik ben niet de enige die dit doormaakt, ik ben niet gek. En alleen al dat weten, helpt.

Wie getriggerd is en meer wil weten over moederteit, léés dat boek van Lucy Jones. Wie het liever bij een kortere benadering van het onderwerp (1.200 woorden) houdt: je leest het artikel dat ik erover schreef hier. Wie überhaupt denkt: het zal allemaal wel, hopelijk maak ik je dan in ieder geval nog blij met deze tips:

📖 Oersoep, Bregje Hofstede (roman, Das Mag)

Je komt als lezer heel dichtbij het hoofdpersonage dat - tada.. - net moeder is geworden. Rauw, eerlijk, wonderschoon.

📖 Liefde, als dat het is, Marijke Schermer (roman, Van Oorschot)

Erg mooie roman (niet te dik, toegankelijk, je hebt ‘m zo uit!) over de liefde. Over elkaar (denken te) vinden, elkaar kwijt raken. Zoeken naar de liefde, of zoeken naar jezelf. En wat is eigenlijk het verschil?

🎧 Kweekje (podcast, Radio1)

Journalist Nicole Terborg onderzoekt waarom zij als meisje van dertien plots bij haar tante ging wonen en daarmee een “kweekje” werd. Ze duikt in de geschiedenis van haar ouders en voorouders. Erg mooie podcast over het stellen van vragen aan je ouders. Waarom maakten zij de keuzes die ze maakten? Met prachtige taal en muziek.

Of met dit bijzondere interview dat ik had met de gevluchte Afghaanse journalist Habibi die sinds enkele jaren in Nederland woont en zijn mentor Ken.

Of anders met deze persoonlijke verhalen, waarvan ik er de komende maanden nog veel meer zal schrijven, over seks (Thecla vond haar man niet aantrekkelijk tijdens haar zwangerschap) of de turbulente kraamtijd van Nikita. Mocht je het leuk vinden om zelf geïnterviewd te worden over de invloed van het (willen) krijgen van kinderen op je seksleven (anoniem), over de eerste weken na de bevalling óf een andere situatie die linkt aan ouderschap waarin je de dingen met de wetenschap van nu héél anders had gedaan.. stuur me een berichtje.

Dat was ‘m voor nu! Waar ik in mijn vorige nieuwsbrief schreef over het ongemakkelijke “tussen opdrachten inzitten”, verdrink ik momenteel bijna in het werk. Heel erg leuk werk, dus ik klaag niet. Maar wel een grote kans dus, dat er even wat minder nieuwsletters verschijnen.

Veel liefs,
Liselotte

Ps. 1 Als je de behoefte voelt om iets te delen over jouw moederteit, ik lees je verhaal heel graag. Het maakt niet uit of je reageert onder dit bericht, je me appt, belt, aanspreekt of mailt. En als je iemand kent waarvan je weet/vermoedt dat ze worstelt met haar prille moederschap, stuur je haar dan deze nieuwsbrief, het artikel over moederteit of wel ja, het boek? Ik denk dat dat haar enorm zal helpen.

PS. 2 Jaaaa ik fiets nog steeds! Hierboven in Kinderdijk (geen grap), waar ik nog nooit was geweest. En nu dus wel.