Lessen in loslaten
Ik nam afscheid van de plek die ooit zo’n belangrijke rol speelde in mijn leven, en zeker ook in deze nieuwsbrief: mijn caravan. De Adria uit 1970 staat as we speak met zijn nieuwe eigenaar op de Zwarte Cross.
Drie jaar geleden schafte ik de caravan, die ik liefkozend ‘kervie’ noemde, aan van mijn laatste spaargeld. Dat wat geen enkele man op Tinder ooit voor elkaar had gekregen, lukte haar wel. Bij het zien van de advertentie op Marktplaats was ik verliefd. Ik wist heel zeker: dit is de mijne, wij horen bij elkaar. Ik stalde de caravan bij familie op het rustige Sallandse platteland, zodat ik een plek had waar ik me kon terugtrekken uit het snelle leven en me kon storten op het schrijven van mijn tweede roman.
Vanaf het moment dat de Adria in mijn leven was, bracht ik er vrijwel al mijn vrije dagen door. Weer of geen weer, ik verliet Utrecht en tufte naar het oosten. Om daar met mijn handen in de aarde te wroeten, een vuurtje te maken en naar de sterren te kijken. Dat wat ik er aanvankelijk wilde doen, deed ik er ook. Toch lukte het me niet om op die ogenschijnlijk perfecte plek een roman te schrijven die mijn uitgever goed genoeg vond. In plaats daarvan kwam er een baby. Je kent het verhaal - en zo niet, bij deze.
Sinds de baby - die inmiddels 11 maanden oud en dus bijna baby-af is - er is, is mijn perspectief op het leven veranderd. Eerst was het uitgangspunt bij iedere beslissing die ik maakte: wil ik dit? Is dit goed voor mij? Nu is het vertrekpunt: wat is het beste voor de kleine man? Dat nieuwe uitgangspunt zorgt ervoor dat ik in het eerste jaar als moeder van alles heb losgelaten.
Zo verkocht ik mijn backpack via Marktplaats en kreeg een heuse koffer van mijn vriend (de allereerste koffer die ik bezit, geen grap). Mijn Kia Picanto (mijn eerste, eigen auto) maakte plaats voor een stationcar (ook geen grap, het kind moet veilig vervoerd worden). Ik kocht van die degelijke slippers met een goed voetbed die de Havaianas waarop ik in de zomer rondslofte, vervingen (ik weet niet zo goed waarom dat beter is voor mijn kind, maar ik deed het hoe dan ook). En tot slot verkocht ik mijn geliefde caravan. Want ja, het krot zonder sanitair waarin je je kont niet kunt keren, die bovendien omringd is door een brede sloot, ís geen geschikte plek voor een baby/dreumes/peuter. Daarnaast staat -ie sinds ik Utrecht heb verruild voor Dordrecht gewoon te ver van huis.
Mijn vrijheidssymbolen, want dat waren alledrie de ‘dingen’ en mijn caravan misschien nog wel het meest, zijn niet meer van mij. En hoe gek het misschien ook klinkt, het loslaten maakt me lichter. Ik koester de reizen die ik maakte met die enorme tas, de autoritten in mijn Kia en omarm de duizenden fijne herinneringen aan die gekke, oude sleurhut. Het is goed zo, echt.
Omdat ik druk was met loslaat-randzaken (opruimen, schoonmaken, verkopen via Marktplaats, dat wat niemand wil hebben naar de kringloop brengen..) en ik een poging deed om met de vriend en onze baby te genieten van het Friese platteland - wat totaal mislukte omdat er praktisch naast ons natuurhuisje dat de ideale plek voor rustzoekers zou zijn tot diep in de nacht een dorpsfeest gaande was - las ik de afgelopen weken slechts één roman, namelijk:
Je bent prachtig, Ann Napolitano (Luitingh Sijthoff, 2024); een ongekend mooi verhaal over hoe het gezin waarin je opgroeit invloed heeft op de keuzes die je maakt in je eigen leven. Het zette me aan het denken over hoe angst/boosheid liefde kan overschaduwen, over vergeven en dapper zijn.
Ook werd ik geraakt door de wonderschone voordracht van Sholeh Rezazadeh tijdens Nooit Terug (mijn absolute favoriete festival in Dordrecht) al varend door de oude stad met de zon op mijn huid en de wind in mijn haren, en de prachtige Indiase muziek van Sabir Kahn en Heiko Dijker die daarop volgde. Ik las Rezazadehs debuutroman De hemel is altijd paars eerder dit jaar en kijk uit naar haar dichtbundel Neem ruim, zei de zee, die in september verschijnt.
Tot slot stond er een reisverhaal van mijn hand over Noord-oost Bali (laatste trip met backpack!) in Libelle (abonnee-only, helaas...). Ik interviewde Michiel Bles over Het Beelddepot, een fantastische beeldbank met alternatieven op stigmatiserende foto’s van dakloze personen. Ook ging ik met Annemiek Nap (hoogleraar voortplantingsgeneeskunde, afdelingshoofd gynaecologie en verloskunde van het Radboudumc) in gesprek over het plaatsen van een spiraal, wat in tegenstelling tot wat je online vaak leest helemaal geen horror-ervaring hoéft te zijn.
Maak er een mooi weekend van!
Veel liefs,
Liselotte
