Mijn telefoon viel

En het werd me net iets te stil

Het plaatje dat het scherm van mijn telefoon beschermt als ik ‘m laat vallen - en dat gebeurt best regelmatig - begon te barsten. Ik peuterde het eraf en vond het, tegen beter weten in, niet nodig om meteen een nieuw beschermplaatje te kopen.

Een week later gleed, kort nadat ik een pot satésaus in de supermarkt had laten vallen en de bruine spetters in het rond vlogen, mijn telefoon op straat uit mijn hand. Hij stuiterde op de stoeptegel, precies op de juiste punt, want er zat dan een beschadiging op de hoek, het scherm was nog in tact.

Ja ik was opgelucht, nee ik zag het niet als een waarschuwing om snel zo’n beschermplaatje te kopen. In plaats daarvan nam ik afstand van mijn telefoon, omdat ik moe werd van dat ding dat om de haverklap in mijn handpalm lag. Mijn strategie (weinig apps, weinig meldingen) werkte niet meer. Want de weinige apps die er wél op stonden, bezocht ik - ook zonder meldingen - onnodig vaak.

Op sommige dagen neem ik interviews af in de kinderkamer en werk ik artikelen uit op bed.

Nu kwam dat veelgebruik niet uit de lucht vallen, obsessief gebruik van mijn telefoon is doorgaans het gevolg van een drukke periode die op zijn plaats weer gepaard gaat met stress. Nu héb ik momenteel een behoorlijk ambitieuze werkagenda. Daarnaast kon de opknapbeurt van ons huis eerder uitgevoerd worden, waardoor ik word omgeven door herrie en mijn werkruimte “ineens” fungeert als bouwkeet. Het gevolg: op sommige dagen neem ik mijn interviews af in de kinderkamer en werk ik artikelen uit op ons bed.

Dus ik ging op telefoondieet en pakte het serieus aan: een hele dag (waarop ik vrij was) zette ik mijn 4/5/6G en wifi uit. De volgende dag zette ik het alleen ‘s ochtends en ‘s avonds een half uur aan. Alleen op werkdagen was ik online en het was heerlijk. Op de momenten dat ik vrij was, ontspande ik. Ik kwam los van die ietwat toxische relatie met mijn smartphone. Het deed me goed.

Langzaam bouwde ik de momenten waarop ik online was, weer op. Alleen al omdat ik de kasten had opgeruimd en aan het marktplaatshandelen was. Dus toen ik naar de wc ging en mijn telefoon even op het badkamermeubel legde, gebeurde dat wat zo vaak gebeurt en wat nét iets vaker gebeurt als ik (te) druk ben: het toestel gleed, net als de satépot een paar dagen daarvoor, wéér uit mijn hand. Hij viel op de grond en knalde op de badkamertegels.

Ik grisde ‘m hoopvol van de grond en bekeek de schade. Dit keer kwam ik niet weg met een gedeukt hoekje: grote barsten, niet in het beschermplaatje, want dat ontbrak nog altijd, maar in het scherm. Ik zuchtte. Pff. Vervelend. Stom. Maar niet het einde van de wereld. Ook met dit gehavende ding kon ik nog wel iets. Tot ik op het (niet zo) briljante idee kwam om een plakbandje te plakken over de glassplinters, waartegen ik mijn gezicht wilde beschermen. Gevolg: het scherm viel uit en produceerde niet meer dan een groene of blauwe flits. Mijn telefoon was dood.

Dus ik trok een la open en vond een toestel uit de vorige eeuw en kreeg hem wonder boven wonder nog aan. Ik verwisselde mijn sim-kaart en kon weer bellen en smsen. Voor al het andere richtte ik me, heel ouderwets tot mijn laptop.

Inmiddels is het telefoonincident anderhalve week geleden. Nog altijd heb ik geen nieuwe telefoon gekocht en is mijn zoektocht naar zo’n apparaat niet al te fanatiek. Wel heb ik nu - dankzij de vriend - een geïmproviseerde werkplek (lees: een statafel in de slaapkamer, je moet wat). En installeerde ik woensdag Whatsapp op het oude beessie met een zeer slechte batterij.

Mijn noodgedwongen telefoondieet dat nog een tandje heftiger was dan dat van de week ervoor, was me te heftig. Dat nieuws kon ik wel missen, en ook een leven zonder Marktplaats is oké. Maar die appjes, die bijna een week niet binnenkwamen, die miste ik. Ik voelde me afgesneden van mijn vrienden en familie. Hun berichtjes zijn geen ballast, geen ruis, geen spam. Ik kan ze niet missen en ik wil ze niet missen. Ik geloof zelfs dat ik ze nodig heb.

Liefs,
Liselotte

Oh, en voordat ik het vergeet, nog een lees- en een kijktip:

Overal zit mens, Yves Petry (Das Mag, 2022)

De ondertitel (Een moordfantasie) weerhield me er lange tijd van om dit boek te lezen, maar ik ben blij dat ik het tóch heb gedaan. Mooie thema’s (klimaatproblemen gecombineerd met ingewikkelde familiestructuren én psychologie), boeiende gedachten en intrigerende personages. Ik vond het eerste deel van het boek sterker dan het tweede, waardoor ik er lyrischer aan begon, dan ermee eindigde. En toch raad ik ‘m aan.

De moeder aller mythen (VPRO Tegenlicht, 50 min. (gratis te kijken via NPO Start)

Erg de moeite waard om te kijken, ik deed het tijdens een tukkie van het kind. Het stelt kritische vragen over het moederschap anno nu, en de hoge verwachtingen die ‘we’ (moeders/de maatschappij) daarbij hebben.

Laterrrrrr!