Ietsje minder "thuis"

De eerste keer dat ik bij mij vriend thuis kwam, zei ik twee dingen waar hij en ik nog altijd grapjes over maken.

Het eerste, nadat ik amper 5 minuten binnen was, de eerste verdieping bereikte en tevreden op de bank zat: ik kan hier wel wonen (en zo geschiedde). Het tweede, een paar uur later toen we naar bed gingen: Dikkie loopt niet mee naar boven, dat doet -ie normaal nóóit?!

Ik gedroeg me als iemand die thuis kwam, bewoog me door de ruimtes met een vanzelfsprekendheid van een bewoner. Mijn jas hing nonchalant over een eetkamerstoel, mijn schoenen vonden een plekje in de gang.

Dat waren de verdiensten van het huis, dat mij met zijn hoge gele plafonds welkom heette, maar het kwam natuurlijk óók door de bewoners. Voor de ene was ik al gevallen voordat ik een voet over de drempel zette in dat huis dat niet heel veel later mijn thuis zou worden, voor de ander viel ik meteen nadat hij zich spinnend op mijn schoot nestelde.

De gigantische rood-witte kater van het opdringerigste soort zag in mij een extra wezen dat zijn bevelen kon opvolgen. Dus als ik de kraan aanzette, sprong hij op het aanrecht voor een slok. Als ik op de bank ging zitten, plofte hij erbij (als het even kon óp mij).

In bad gaan was nooit meer hetzelfde, want meneer sprong op de rand en schreeuwde om water. Dikkie had geen boodschap aan een behoefte aan personal space. Hij claimde ieder meubelstuk, iedere ruimte, ieder ritueel.

De kat schopte het tot het geboortekaartje van de zoon. Al moest hij het sinds de komst van dat extra gezinslid toch echt met wat minder aandacht doen.

Het leven met deze opdringerige dikkerd en een kind was best een opgave. Ik werd vaker dan eens gillend gek, omdat de zoon achter de kat aan holde of in zijn ogen wilde prikken en Dikkie van zich af mepte. De kat lag het liefst in de kinderwagen, of ieder ander warm nestje dat hij dan achterliet vol met witte haren die ook in de rest van het huis overal terug te vinden waren.

Had ik eindelijk een uurtje voor mezelf, eiste de kat mijn aandacht op. Als we nachten aaneen slecht sliepen omdat er weer een tandje doorkwam bij de zoon, wist Dikkie ons in die ene nacht waarin zoonlief wél doorsliep ‘s nachts te terroriseren door steeds op het bed te springen of schaamteloos te miauwen naast onze hoofden.

Soms werd ik overvallen door de gedachte: wat was het makkelijk als jij hier niet woonde. Een gedachte die onmiddellijk opgevolgd werd door: maar natuurlijk doen we jou NOOIT weg.

En toen ging het ineens niet zo goed met hem; hij at slecht, kwijlde veel en z’n bekje stond vreemd. Ik maakte me grote zorgen. Hij zal wel iets met z’n tanden hebben, zei de vriend hoopvol voordat hij naar de dierenarts vertrok. Gevolgd door: we gaan je oplappen, oude dikkerd.

Eenmaal daar, hoorde hij iets anders. Er groeide een groot kwaadaardig gezwel in zijn bek waar hij duidelijk last van had.

We lieten de kat inslapen.

Ik huilde tijdens zijn laatste minuten, waarin ik zijn zachte vacht streelde. Ik huilde toen hij in slaap gebracht werd, ik huilde toen hij zijn laatste adem uitblies. Ik huilde op weg naar huis, ik huilde thuis en de tranen biggelen over mijn wangen nu ik dit bericht schrijf.

Dikkie hoorde bij dit huis. En sinds hij er niet meer is, is thuis ietsje minder thuis.

Liefs,
Liselotte

Lees/luister/kijk/doe-tips

Oké, even schakelen. Maar deze tips wil ik je toch niet ontnemen:

Boek - Dezelfde maan, Dorien Dijkhuis (Uitgeverij Van Oorschot). Ik werkte ooit samen met de auteur en belde haar laatst per ongeluk. Nu ben ik blij dat ik dat deed, want door dat gesprek besloot ik haar roman te lezen. Doe dat ook! Prachtige taal, vol liefde, vol verdriet, maar toch vooral vol liefde. Ik vond het een klein kunstwerk en had ‘m binnen 24 uur uit.

Films - Ik keek niets wat ik een ander aanraad (en ja, Netflix wordt nog altijd gebruikt, al dan niet voor het kijken van (tot nu toe niet benoemenswaardige) films)

Plek - We waren in Bredevoort (Achterhoek), een boekenstadje wat ontzettend leuk is om te bezoeken. Overal staan boekenkasten - of karren - vol (mooie!) tweedehands romans, mét spaarpotjes en QR-codes om gemakkelijk en snel te betalen. Groen, rustig, vriendelijk, de vriend, de zoon en ik waren er helemaal in ons element!