Eerlijk.
Iemand vroeg hoe het met me gaat en ik zei dat de nachten momenteel niet zijn wat ik ervan hoopte. Ze glimlachte en zei: wat een lieve omschrijving van nachten die waarschijnlijk ontzettend kut zijn.
Ik moest daar op mijn beurt weer om glimlachen, want ze had gelijk. Het voltallige gezin (de man, de zoon en ik) slapen al ongeveer een maand slecht en dat begint ons alle drie op te breken.
De lontjes van de vriend en mij zijn korter dan kort, onze weerstand is verdwenen en we zijn om de beurt ziek. De zoon slaapt godzijdank weer in zijn eigen bed (meestal dan), maar hij wordt nog altijd wakker van iedere scheet en is dan ontroostbaar.
Overdag is hij na een slechte nacht net als de vriend en ik, ook niet altijd te pruimen. Het gevolg: hij smijt meer dan gebruikelijk met zijn speelgoed, dat wij met onze toch nog redelijk goede reflexen afweren met de hand. Meestal dan, en soms ook niet (Duplo-stukken en houten auto’s zijn best hard).
Een ander vervelend trekje dat met de oververmoeidheid/overprikkeling van de kleine jongen komt, is zijn neiging om te knijpen of te krabben.
De gevolgen van die ‘nachten die niet zijn wat ik hoopte’, zijn terug te lezen op mijn gezicht. Mijn rode ogen liggen diep in hun kassen, ik heb wallen tot aan mijn kin en oogleden die ineens een naderende ooglidcorrectie lijkten te voorspellen. Mijn huid is vlekkerig en bevat sporen (lees: krassen) van de niet-geknipte nagels van mijn kind.
Minder zichtbaar zijn de opgezette klieren in mijn nek, het rauwe gevoel in mijn keel, mijn moeite met slikken en dat vervelende droge hoestje dat steeds opspeelt.
Ook beïnvloeden die nachten mijn kijk- en luistergedrag. Afgelopen week heb ik seizoen 4 van Emily in Paris gebinged en Taylor Swift staat op repeat (The Tortured Poets department: the Anthology).
En tot slot mijn emoties. Zo heb ik gehuild toen ik mezelf aankeek in de spiegel, tijdens het bingen van Emily (ooit had ik ook een avontuurlijk leven!) als tijdens het luisteren naar Taylor.
De persoon die vroeg hoe het met me ging, zei later nog eens dat ze mijn omschrijving van die kut-nachten inspirerend vond, omdat er voor haar een zachte manier van kijken in schuil ging.
Ik kaatste terug dat ik haar alternatief juist zo treffend vond, omdat de doekjes die ik altijd zo mooi weet te wikkelen om alles was niet zo fantastisch is, er eens niét omheen zaten. Haar omschrijving lag (en ligt, want helaas zijn de nachten zijn nog te vaak ontzettend kut) veel dichter bij de waarheid.
Soms zijn dingen gewoon helemaal ruk, en het is best lekker om dat dan gewoon te benoemen. Want die rottige kutnachten beïnvloeden alles. Ook deze nieuwsbrief.
Slaaplekker!
Liselotte
