Echte vragen.

Op aanraden van een dierbare vriendin las ik De Groef (Maartje Wortel), een dun autobiografisch boekje over het abrupte einde van een dagelijkse routine. Eentje die de vriendin in kwestie en ik ook hadden: samen wandelen door Utrecht-West. Net als in het boekje kwam er door een verhuizing (die van mij) een einde aan onze blokkies om, die soms kort en soms oneindig waren.

Naast fijne herinneringen en herkenning, bracht het verhaal me nog iets anders, namelijk: het besef van de waarde van het stellen van echte vragen. Zo appte de auteur van het boekje - die zoekende was na de weggevallen wandelingen - een heleboel mensen de vraag: wat is houvast? Ze kreeg een heleboel boeiende antwoorden.

Een tijdje na het lezen van het boekje, ik las ‘m tijdens een vakantie in Drenthe, besefte ik dat ik mijn wekelijkse wandeltjes (zo noemden we onze loopjes liefkozend) mis, mede omdat echte vragen er zo’n belangrijke rol in speelden.

Omdat die gekoesterde wandeltjes er niet meer inzitten, nam ik me voor om de echte vragen weer wat meer aandacht te geven. Om ze “gewoon” weer wat vaker te stellen, dan maar via m’n telefoon. Dus ik stuurde haar er eentje.

Ondertussen wisten de echte vragen ook mij te vinden, alsof op mijn voorhoofd stond geschreven dat ik ernaar snakte.

Hoe zie je mij?, vroeg een andere vriendin me. Heb jij ooit zoiets ervaren?, vroeg iemand die ik interviewde over een heftige gebeurtenis. Wat is houden van?, las ik in de roman die ik momenteel lees (Intermezzo, Sally Rooney - aanrader, ik geniet er intens van).

Woensdag ging ik een rondje rennen. Tijdens een korte pauze waarin ik even op adem kwam (noem het een wandeltje), sprak een oudere vouw die me tegemoet kwam me aan. ‘Mag ik jou iets vragen?’ Nieuwsgierig zette ik mijn koptelefoon af en antwoordde ik dat dat mocht.

‘Ben jij wel eens depressief geweest?’, vroeg ze voorzichtig. Verrast door die echte vraag van een vreemde, zocht ik naar woorden. Ik ben wel bekend met die gevoelens ja, zei ik uiteindelijk.

Haar gezicht ontspande. ‘O, echt?’, vervolgde ze. Er ontstond een kort, behoorlijk echt gesprek dat net zo snel als het begon ook weer eindigde. ‘Nou, dan ga ik maar weer’, zei ze, en ze fietste weg.

Veel liefs,
Liselotte

Ps. Mijn leestips zijn geïntegreerd in deze nieuwsbrief. In de volgende aflevering lever ik weer een echt lijstje aan, beloofd!